Het doel heiligt niet de middelen als het gaat om het Australische beleid ten aanzien van vapen
Auteur: Dr. Sharon Cox – Principal Research Fellow University College London Tobacco and Alcohol Research Group (UTARG)
Vertaling van origineel: https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/add.16591
Roken blijft een belangrijke oorzaak van ongelijkheden op het gebied van gezondheid en het beleid moet deze verschillen verkleinen. Het huidige beleid van Australië bereikt zijn doel niet. Door de toegang tot e-sigaretten te bemoeilijken, worden e-sigaretten weggehouden van degenen die ze nodig hebben en wordt een situatie in stand gehouden die ongelijkheden in stand houdt.
Roken blijft een belangrijke oorzaak van ongelijkheid op gezondheidsgebied en het overheidsbeleid moet deze verschillen verkleinen. Veel van de mensen die roken behoren tot ondervertegenwoordigde en achtergestelde groepen [1-3] en hebben daarom weinig macht als het gaat om politieke besluitvorming [4]. Hall [5] geeft een reeks empirisch onderbouwde argumenten die aangeven waarom het Australische e-sigarettenbeleid er niet in slaagt een rechtvaardig en effectief volksgezondheidsbeleid te voeren. In aanvulling op Halls eigen analyse van deze kwesties, heb ik nog een aantal opmerkingen.
Ten eerste is roken zo gevaarlijk dat er dringend behoefte is aan evidence-based ondersteuning voor alle mensen die roken. We hebben nu verschillende systematische reviews die de rol van nicotinehoudende e-sigaretten bij het stoppen ondersteunen en een groeiend aantal onderzoeken die de gunstige gezondheidseffecten aantonen in vergelijking met roken [6-8]. Zelfs als er enige onzekerheid blijft bestaan over de gezondheidseffecten op de langere termijn, weten we tot op heden dat e-sigaretten een haalbare, op bewijs gebaseerde optie zijn als hulpmiddel bij het stoppen met roken en beschikbaar zouden moeten zijn voor mensen die ze nodig hebben. Zoals Hall [5] benadrukt, zijn er de laatste jaren veranderingen geweest in het voorschrijven van e-sigaretten in Australië, maar de grote aantallen mensen die er baat bij zouden kunnen hebben, hebben dat niet en de meesten gebruiken ze illegaal (zonder voorschrift). Om jonge naïeve nicotinegebruikers te beschermen, is er een systeem opgezet zodat mensen alleen op recept aan e-sigaretten kunnen komen, met als doel te voorkomen dat jongeren deze producten gebruiken. Wat zich heeft ontvouwd is een systeem dat de producten moeilijk toegankelijk maakt en te veel medicaliseert. Beide gevolgen gaan voorbij aan de reële mogelijkheden die e-sigaretten kunnen bieden: e-sigaretten kunnen worden verkocht in winkels, zij het met verstandige beperkingen, en bereiken daardoor meer mensen die roken, en door de afwezigheid van een overdreven gemedicaliseerde procedure kunnen ze worden gezien als verschillend van andere vormen van nicotinevervangende therapieën, die veel mensen hebben geprobeerd en waarbij het niet is gelukt om te stoppen met roken.
Ten tweede wordt de belangrijkste doelstelling van het beleid niet gerealiseerd. Ondanks deze beperkingen is het aantal jongeren dat e-sigaretten gebruikt gestegen in Australië, met een gestage stijging sinds 2016 en een aanzienlijke stijging vanaf 2020 (4% 2020 tot 19,8% 2023) [9], hoewel, zoals Hall [5] opmerkt, sommige gegevens worden overschat door het gebruik van ‘ooit’ e-sigaretten in tegenstelling tot de nauwkeurigere schatting van dagelijks of frequent gebruik. Empirisch onderbouwde praktijken zouden regeringen moeten informeren over hoe ze het middelengebruik onder jongeren tot een minimum kunnen beperken. We weten wat werkt omdat we tientallen jaren bewijs hebben van tabak en andere middelen zoals alcohol over hoe beperkingen van verkoop en marketing, verkoopomgevingen, leeftijd van verkoop en verpakkingen kunnen helpen om het gebruik te minimaliseren (bijv. Fidler en West, Moodie et al., Nuyts et al., en Toomey en Wagenaar) [10-13]. Hall [5] geeft een aantal op feiten gebaseerde voorbeelden van benaderingen die, zelfs over territoria heen, succesvol zijn geweest in het terugdringen van het aantal rokers onder jongeren, die zouden kunnen worden overgenomen. Als deze worden overgenomen, kunnen ze effectief worden gemeten door middel van enquêtes; het monitoren van de toegang van jongeren via legale middelen is te verkiezen boven het proberen in te schatten van illegaal gebruik, dat niet kan worden vastgelegd in sommige enquêtetypen en kan leiden tot onnauwkeurigheden [14].
Ten derde heeft een goed volksgezondheidsbeleid realtime toezicht nodig van meerdere bronnen die observatietrends over meerdere tijdstippen kunnen weergeven. Hierdoor kan er beter gereageerd worden op mogelijk foutieve praktijken en beleid. Zoals de zaken er nu voor staan, zal dit beleid in Australië in 2026 worden herzien, maar gezien de aanzienlijke schade die wordt veroorzaakt door blijven roken, is dit veel te lang.
Ten vierde heeft een hoog percentage van de rokende volwassenen toegang tot e-sigaretten zonder recept (naar schatting 90%) en dus illegaal, hoewel Hall [5] opmerkt dat de meesten zich hiervan niet bewust zijn. Desalniettemin zal het duwen van mensen in een systeem van illegale aankoop en consumptie, zonder productcontrole, hoogstwaarschijnlijk diegenen benadelen die al achtergesteld zijn. Historisch gezien zijn het de armere mensen die het gewicht van het strafrechtsysteem voelen, omdat ze geen toegang hebben tot sociale determinanten die hen kunnen ondersteunen [15]. Simpel gezegd, door de toegang tot e-sigaretten moeilijk en ontmoedigend te maken, voedt het het systeem van determinanten die mensen in een positie van ongelijkheid houden.
Roken is dodelijk. Dit is niet langer een volksgezondheidscrisis waarvan we de uitkomst niet kennen. Toekijken en afwachten en het tegenhouden van veiligere producten terwijl mensen sigaretten blijven gebruiken, zijn geen middelen die kunnen worden gerechtvaardigd. Dit druist in tegen de missie om de gezondheid van het publiek te verbeteren.
Informatie over financiering: Cancer Research UK, Grant/Award Number: PRCRPG-Nov21\100002.
